حسن بن علی مولودی از مدینه، معروف به امام حسن مجتبی، کریم اهل‌بیت، نخستین فرزند خانواده امامت و اولین نوه‌ی دختری رسالت، در پانزدهم ماه رمضان‌المبارک دیده به جهان گشودند.

میلاد او تسکینی بود بر غم‌‌هایِ علی‌مرتضی، غم‌خواری برایِ مادر پهلوشکسته.

در جنگ‌های جمل و صفین فرمانده سپاه بود و یار و یاور مولا.

بعد از شهادت پدر در 21 رمضان سال 40 هجری، سکاندار و عهده‌دار امامت شد و در همان روز بیش از چهل هزار نفر با او برای خلافت، بیعت کردند.

معاویه بر امام خروج کرد و خلافت وی را نپذیرفت و با لشکری به سوی عراق حرکت کرد.
امام نیز سپاهی را به فرماندهی عبیدالله بن عباس تجهیز کرد و به سمت معاویه فرستاد و خود به همراه گروهی دیگر روانه ساباط شد.

معاویه فردی دورو و نیرنگ‌باز بود و با طرح شایعاتی میان سپاهیان، زمینه را برای برقراری صلح آماده کرد.
کوفیان باز هم حماسه‌ای نامردگونه خلق کردند و نامه‌هایی را به سویِ معاویه روانه کردند و قول دادند امام را به وی تسلیم کنند یا به قتلش برسانند!
معاویه نامه‌ها را برای امام فرستاد و به او پیشنهاد صلح داد!

امامِ غریب، به دلیل نداشتن یاوری راستین به مانند دستی از بدن قطع شده بود و توان انجام هیچ کاری را نداشتند و از طرفی فریب خوردن فرمانده سپاه، صلح را به شروطی پذیرفتند.

به این شرط که معاویه بر اساس کتاب خدا و سنت پیامبر عمل نماید و برای خود جانشین تعیین نکند و همه مردم از جمله شیعیان در امنیت باشند.

اما زرق و برق دنیا، چشم و گوش را کور و کر کرده بود و هیچ‌کدام از شروط محقق نشدند.

صلح با معاویه، باعث نارضایتی یاران امام شد و همان‌هایی که امام را در رویارویی با سپاه معاویه، تنها گذاشته بودند، امام را “مذل‌المومنین” خوارکننده مومنین خطاب کردند.
غم و غربت امام به اینجا ختم نمی‌شود و حتی در خانه یار و یاوری ندارد. همسرش “جعده” فریبِ معاویه را می‌خورد و زهر به امامِ خود می‌نوشاند و کریم اهل‌بیت بعد از 40 روز مسمومیت به شهادت می‌رسند.

به قلم: زهرا یوسفوند مفرد

برای دیدن مطلب در سایت طلبه نوشت اینجا کلیک کنید.