نابغه‌ای هوشمند، فیزیک‌دانی دانشمند، سیّاسی قابل، وزیری درستکار و چریکی کارکُشته؛ برای ستاره شدن، تنها یکی از این عناوین کافی است اما چمران، این کهکشان افتخار، تمام داراییِ دنیا را به سُخره می‌گیرد و با ریشخندی به دنیا و مافیها پشت می‌کند.

بله، چمران، تمام اینها بود و هیچ‌یک نبود. این انسان بزرگ، این مردِ روزهای سخت، انسانِ عارفِ واصلی بود؛ به حق، ذوبِ در عبودیت الهی.

می‌خواهم از چمران بیشتر بنویسم، قلم و ذهنِ مشوّش یاری نمی‌کنند. به ناچار پیِ او می‌روم تا خود، روایتگرِ خود باشد اما، به روایتِ مراد می‌رسم:

«مگر چنین نیست که زندگی، عقیده و جهاد در راه آن است؟!
چمرانِ عزیز با عقیده‌ی پاکِ خالصِ غیر وابسته به دستجات و گروه‌های سیاسی و عقیده به هدفِ بزرگ الهی، جهاد را در راه آن از آغازِ زندگی شروع و با آن ختم کرد. او در حیات، با نور معرفت و پیوستگی به خدا، قدم نهاد و در راه آن به جهاد برخاست و جان خود را نثار کرد. او با سرافرازی زیست و با سرافرازی شهید شد و به حق رسید.

هنر آن است که بی هیاهوهای سیاسی، و خودنمایی‌های شیطانی، برای خدا به جهاد برخیزد و خود را فدای هدف کند نه هوی. و این، هنرِ مردان خداست. او در پیشگاه خدای بزرگ با آبرو رفت.

روانش شاد و یادش بخیر»[1]

1. بریده‌ای از پیام تسلیت امام خمینی (قدس سره) به مناسبت شهادت دکتر مصطفی چمران

به قلم: م.رشیدی

برای دیدن مطلب در سایت طلبه نوشت اینجا کلیک کنید.