آن روز نزدیک است و خیلی دور نیست. روزی که بیش از نیمی از مردم ایران را پیران تشکیل می دهند.
در گذشته، اکثر مردم اعتقادشان راسخ بود و در این فکر نبودند که اگر یک بچه تبدیل به دو بچه شود چگونه باید شکمش را سیر کنند بلکه امیدشان به خداوند رزّاق بود و او را روزی دهنده ی خود و فرزندانشان می دیدند.امّا امروز چه !

باور و ایمانِ عدّه ای سست شده و به یک بچه قناعت می کنند و افزایش آن را موجب فقر و فلاکت می دانند و غافلند از این امر که خدای یک بچه، خدای دو یا چند بچه هم هست و متاسفانه آنچه که امروزه در حال شیوع است و به این امر دامن می زند نگه داری سگ به جای بچه است و حاضرند مبالغ هنگفتی برای نگه داری آن بپردازند امّا کودک خود را که از شیره جانشان است در آغوش نگیرند و استدلالشان هم این است که سگ باوفاست و بچه بی وفا.

این چه طرز تفکر اشتباهی است که از غرب در ذهن عدّه ای رسوخ کرده!! خودباختگی فرهنگی تا به کجا! چرا هر چیز بدی که در آنجا مد میشود ، به سرعت در بین مردم اجرا میشود آیا همانطور که در انجام این بدی ها پیشقدم میشوند در کارهای خوبی که از آنها می بینند نیز همین گونه عمل میکنند؟

مسلماً خیر! با این کار روز به روز، فطرت پاک خود را خدشه دار میکنند و حس عاطفه را در خود میکشند و همین امر موجب میشوند به نگهداری سگها روی آورند زیرا دیگر عاطفه ای در آنها نیست که بخواهند کودکی را به دنیا آورند و بوسه ای از محبت بر گونه هایش بنشانند.

آری آن روز دیر نیست و روزی به این حقیقت تلخ دست خواهند یافت که دیگر هیچ سودی برایشان نخواهد داشت.
 

به قلم: ا.قادر احمد سرایی

برای دیدن مطلب در سایت طلبه نوشت اینجا کلیک کنید.