می ریزد از درخت ، طعم انارِ گَس

ای کرم نانجیب ، این تازیانه بس !

می تازد از درون ، کرمی به جان باغ

ای باغبان بیا در هیبت عسس

می بارد از گل تبدار اطلسی . . .

رنگی به شکل یأس ، برفی چنان هرس

از چلچراغ باغ ، در انتهای دی

چيزي نمانده است . . . _ سرمایه ای عبث ! _

می نالم از خزان ، از کرم نانجیب

دیگر درخت باغ ، هیزم کنار خس

می خواهم از خدا ، باشد به نوبهار

طعم انار ناب ، طعم خوشی ملس

ای باغ رازقی ! خو کن به هرم ماه

در منجلاب زخم ، تا انتها برس

می خواهم از خدا ، مرگ خزان و درد

یک کوله بار عشق ، هنگامۀ جرس !

« صبا ملکوتی »

http://mabaas40.kowsarblog.ir/?p=309239&more=1&c=1&tb=1&pb=1